Unë Jam Qese

Ne qeset nuk po kalojmë një jetë të vështirë. Në fillim ishte krejt ndryshe… Kur na programuan na thanë se jeta jonë do të ishte e shkurtër. Pasi të na mbushnin me lloj e soj produktesh për njerëzimin, do të na groposnin diku ose do të na riciklonin. Kështu u tha në përurimin tonë të madh.

Një nga burrat që rrinë me gërshërë në xhep preu shiritin dhe mijëra shkrepëtima shpërthyen në çast, ndërsa ne na zuri gjumi… Pastaj u futa në botën e ëndërrave. Nëpër supermarkete nga më luksozet  më drejtoheshin me mijëra shikime admirimi, ndërsa unë gati sa nuk ulërija nga gëzimi. Lëre pastaj ato kujtime grash të mrekullueshme që teksa më vështronin, dalloja qartë në sytë e tyre dashurinë. Përfundova në një trastë të ngrohtë, e pastaj në një dollap me plot të tjerë si unë…

Por me sa duket jetës së ëmbël i erdhi fundi në një natë të ftohtë dimri kur më lëshuan brenda një kazani të errët. Me shpejtësi  na ngarkuan e na shpunë në një fushë të madhe grumbullimi, ku sipas fjalëve që dëgjova duhet të prisnim rradhën për udhëtimin tonë të fundit. Për fat të mirë nuk ndodhi ashtu. Një zë i thellë e kumbues urdhëroi të na ngarkonin shpejt së bashku me një sasi fuçish që prisnin në kamion dhe meqenëse ne kishim të drejtën e EWC (katalogu europian për mbeturinat), u lëshuam përpara pa frikë, në një natë të errët  ashtu siç u lëshuan grekërit e lashtë mbi Trojën pas kalit të tyre, ashtu siç i lëshoi kuajt Çiçikovi pasi kishte blerë frymët e tij të para të vdekura, ashtu si thikat që u vërsulën mbi gjoksin e Çesarit. Ne kishim mbrojtjen e pangopësisë që shtrihej anembanë vendit . Njerëzit me kapele që na ndaluan  rrugës, shtrëngonin duart me shoferin, sytë e tyre më kujtonin ato të grave nëpër supermarkete…

Brenda kamionit kishte plasur diskutimi. Jemi në një ngarkesë të mrekullueshme – u dëgjua një zë – , bashkë me fuçitë do të përfundojmë diku, në ndonjë shpellë, ashtu si dikur jetonin njerëzit e Neandertalit, a të groposura poshtë ne tokë, aty ku dikur fshatarët e thjeshtë te Campanias, Siçilias, Calabrias e Puglias kultivonin jetën, dhe nëse kemi akoma fat mund të na qëllojë edhe ndonjë qytet i lashtë antikiteti… Mos u mërzisni – ja priti një tjeter – nëse nuk gjejmë vend aty. Kam degjuar se do fillojë të hapet një rrugë e re: Albania. Ndoshta shkojmë atje. Albania? E ku na qënkërka kjo? – u degjua një i tretë. Nuk është larg. Vetëm se do na duhet të ngarkohemi nëpër anije ose trena, por vendstrehimi është i sigurtë : Albanezët janë të çmendur pas luksit.

Vajzat që dikur mbanin çelësat në qafë, tashmë paskan kërkesa të mëdha. Ndërsa meshkujt që dridhen përpara kofshëve të bukura që zgjatohen pas fundeve, janë të gatshëm për çfarëdolloj sakrifice. Mjafton një rritje rroge, një minifund, një udhëtim nëpër shitoret e europës dhe ata do vënë syzet e diellit e do shtrihen të marrin rreze sipër fuçive. Ndoshta diku, në zyrat e korporatave në Veneto a Lombardi – ku qindra e mijëra tonelata mbetjesh zhduken çdo vit në mënyrë ilegale – mund të dëgjohen të qeshura histerizmi të shoqëruara me gajasje grash, por nuk do qeshin hiç fshatarët e varfër shqiptarë, ashtu siç nuk po qeshin hiç vëllezërit e tyre nga Kampania, Siçilia etj. Instituti i higjienës në Itali shënon një rritje prej 21% e numrit të vdekjeve nga kanceri në Kampania, në qytetet ku riciklohen mbetjet toksike. Edhe frutat u sëmurën , peisazhi ndryshoi formë e ngjyrë...

E ndërsa brenda kishte plasur diskutimi, kamioni me targën e bashkimit europian – e atij bashkimi që duhet të marrë frenat e udhëheqjes në dorë – vërsulej përpara në terr. Unë megjithëse jam një qese, mendoja  se mos edhe një herë më buzëqeshte fati dhe e kapur pas ndonjë fuçie do të ndodheshim diku ... atje në Shqiperinë e largët, pranë ndonjë çadre plazhi, duke u buzëqeshur turistëve me syze dielli.